Alle zorgmedewerkers en hulpverleners hebben je hulp nodig

In het begin van de crisis nam vooral de angst over. Ik raakte verlamd, vroeg me af waarin we verzeild raakten. Alles was nieuw. Ergens had ik ook faalangst, ik was bang dat ik dit niet zou kunnen. Zo voelden velen uit de groep zich. We draaiden dan ook op adrenaline, en eens je thuiskomt denk je: “Amai… Wat is dit allemaal?”. Ik heb het heel moeilijk gehad en dacht dat ik het zo niet zou volhouden. Maar ik sta in de zorg, dus ik heb deze angst en twijfels opzij geschoven. Ik probeer het positieve te bekijken en niet het negatieve. Ik weet: iedereen heeft het moeilijk en ik sta niet alleen. Ik word gesteund door mijn oud team, familie en vrienden. En dat ook de psychologen van het ziekenhuis aan ons denken, daar trek ik me aan op.

Ik weet dat wij opgeleid en goed getraind zijn om urgentie te behandelen in elke situatie. Maar, corona zorgt voor een extra twist, een extra uitdaging. Ergens put ik wel energie uit die uitdaging. Het is fijn om te zien dat we zelfs zo’n situatie als team, by the book kunnen afhandelen. Maar daar komt uiteraard heel wat bij kijken. Zoals thuiswerk bijvoorbeeld: iets wat een verpleegkundige normaal niet heeft. Je shift zit er normaal gezien op als je de deur van het ziekenhuis achter je toetrekt. Maar nu ben ik thuis ook bezig met mijn werk: ik neem veel zorgen mee, moet meer mails lezen dan anders over dagelijkse updates. Als je deze updates thuis niet opvolgt, is je volgende werkdag gewoon onbegonnen werk.

Dat we ruimte moesten voorzien voor corona-patiënten, dat zat eraan te komen. We zagen de schrijnende taferelen uit Italië, en we gingen als ziekenhuis ervan uit dat het coronavirus ook bij ons zou komen. Daarop hebben we meteen als team protocols uitgewerkt, en zo werd onze garagebox uiteindelijk omgebouwd naar corona-zone. Na een shift in zo’n coronabox, zit de schrik er wel wat in. Gelukkig kan ik rekenen op mijn collega’s: We ondersteunen elkaar hard, omdat we elkaar begrijpen. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Ook de vele berichten en telefoons van vrienden en familie doen me goed. Ik voel dat ze beseffen dat verplegend personeel in de frontlinie zit, en dat ze nu écht zien hoe belangrijk ons werk is. Daar put ik energie uit.

Als studente verpleegkunde heb ik me aangemeld om bij te springen bij een triagewachtpost. Zelf ben ik niet bang om besmet te raken, wel ben ik angstig om het virus mee te brengen naar huis en mijn familie te besmetten. Ook voor hen is het een hele aanpassing: doordat ik in deze sector werk, moeten ook zij veel voorzichtiger leven. De dankbaarheid van de patiënten, daar doe ik het voor. Ook de erkenning van de bevolking doet me deugd. Ik haal heel veel kracht uit de dagelijkse applausrondes. Prachtig om te zien, en zo voel ik ook dat wat ik doe, geappreciëerd wordt. Ook al is ons werk niet simpel. Maar van deze situatie heb ik alleszins al geleerd dat we moeten genieten van het leven, zo lang het duurt. Want het kan zo snel van ons weggenomen zijn…

Oncologische patiënten zijn al heel kwetsbaar; de persoonlijke contacten moeten nu zo minimaal mogelijk zijn. Ik probeer zo veel mogelijk telefonisch te begeleiden, maar dat maakt het werken helemaal anders. Daarnaast zijn heel wat patiënten ongerust over hun behandelingstraject. Die ongerustheid proberen wij dan als team zo veel mogelijk op te vangen. Ook op persoonlijk vlak verandert er veel. Voor mij is een knuffel aan mijn kinderen geven niet meer voor de hand liggend. Ik mag zowel mijn kinderen als mijn patiënten niet besmetten. Net omdat mijn patiënten zo kwetsbaar zijn. Het is eens te meer duidelijk dat we elkaar nodig hebben. En geen haar op mijn hoofd dat er nog maar aan denkt om mijn patiënten in de steek te laten.

We hebben te allen tijde aandacht voor de veiligheid van de cliënt en voor onszelf. Waar het afstand houden niet lukt gebruiken wij een chirurgisch mondmasker. Daarnaast zijn er genoeg schorten en beschermingsmateriaal voorzien. Het is heel intensief werken, en de corona-modus versus de veilige thuiscocon zorgt voor een groot contrast. Wij verzorgenden putten enorm veel kracht uit de dankbaarheid van mensen, want wij maken wel echt het verschil. Beroepsfierheid zorgt er ook voor dat wij nu ook echt mensen willen helpen. Collegialiteit was nog nooit zo belangrijk: de tips die we uitwisselen geeft hernieuwde energie en we voelen de steun die we vanuit onze dienst krijgen. En Familiezorg West-Vlaanderen is dan weer fier op al het mooie werk dat wij als verzorgenden elke dag neerzetten. Bij de thuiszorg hopen we alvast dat er na de corona-crisis een blijvende maatschappelijke aandacht voor de zorg is!

Mensen hebben nu een grote behoefte aan informatie, het geeft voldoening om die te kunnen geven. Het intern contactcentrum van ons ziekenhuis draait nu op volle toeren. Veel vragen van medewerkers kwamen eerst terecht bij clinici of laboranten, maar die moeten zich nu kunnen concentreren op hun kerntaken. Daarom hebben wij nu een cel opgezet met o.a. 3 studenten huisartsengeneeskunde. Dag en nacht zijn we bereikbaar. 90 % van de vragen die we krijgen, kunnen we beantwoorden, de rest sturen we door naar specialisten. Elke ochtend is er taskforce UZ waar belangrijke beslissingen genomen worden die we aftoetsen met de nationale richtlijnen. We passen ons advies aan op basis van wat in taskforce wordt beslist, zodat alle medewerkers steeds de juiste informatie krijgen. We voelen wel een positieve drive op het werk, iedereen helpt hard om hier door te komen. En alle bedankingsinitiatieven van buitenaf geven ons extra energie.

Overal in het ziekenhuis voel je de stress hangen en die neem je ook mee naar huis. Wanneer gaat de echte patiëntenstorm komen? Gaan ze me morgen plots oproepen omdat het werk ineens overloopt? Hoe regelen we de opvang van onze kinderen? Het is vooral de onzekerheid die lastig is. Verzorgen van Covid19-patiënten is fysiek vermoeiend omwille van de uitrusting die we moeten dragen. We werken heel de dag in een steriele schort, dragen handschoenen, een mondmasker en een beschermingsbril. Door gebrek aan mondmaskers proberen we zo lang mogelijk in “covidland” te blijven. Dat wil zeggen dat we pas na 3 à 4 uur eens drinken of een plaspauze nemen. Door de crisis besef ik nog meer hoe waardevol goede collega’s en een sterk team zijn. We steunen elkaar. Maar ik hoop vooral dat ook de politiek hier lessen uit trekt en de besparingen terugschroeft.

Heftig, zo vatten wij de situatie vandaag in één woord samen. In Ten Dries zorgen we voor kinderen met motorische of meervoudige beperkingen. Ik maak me zorgen over de kinderen die hier nu 24/7 verblijven zonder bezoek van hun familie. Ik maak me zorgen over de medewerkers waarvan we nu veel flexibiliteit verwachten en die zelf thuis voor hun familie willen zorgen. Maar ik maak me vooral zorgen over al die ouders die thuis helemaal alleen instaan voor de zorg van hun kind. Maar tegelijk zie ik ook hoe wij allemaal samen in deze onzekeren tijden alles doen wat we kunnen om dit te overbruggen. Collega’s helpen elkaar, ouders doen er alles aan om hun kind zo veilig mogelijk door deze periode te helpen. Ik vind dus eigenlijk dat de ouders onze helden zijn en daarom applaudisseer ook elke dag voor hen.

“Anesthesisten worden worden getraind om op een veilige manier patiënten te intuberen, zodat ook de eigen gezondheid van de anesthesist niet in gedrang komt. Elke dag zijn er wel nieuwe mails en updates over protocols. En er is natuurlijk een grote impact op de planning. Veel assistenten moeten bijspringen op spoed, er zijn extra wachtdiensten omdat veel collega’s thuiszitten met al dan niet bevestigde corona. Het is elke dag opnieuw puzzelen om de boel draaiende te houden. Er wordt veel flexibiliteit verwacht, al onze geplande verlofdagen zijn bijvoorbeeld ingetrokken. Maar niemand kiest voor deze situatie, dit is overmacht. Buiten de uitrusting en de barrières voer ik mijn job uit zoals anders en ik blijf mijn job graag doen!”

Ook in de jeugdzorg draaien we hard. Dat zullen we altijd blijven doen. De jongeren hebben ons nodig, en zeker nu. Ze mogen niet naar hun ouders. Bezoek mag niet. De leefgroepen zitten vol. Al weken zonder een stevige omhelzing, een zoen, een knuffel, een aanraking... Niemand weet wanneer het voorbij zal zijn. Die onzekerheid zorgt voor frustratie. Daarnaast is er nog het gevoel van onveiligheid. Hebben wij voldoende materiaal om ons te beschermen tegen dit virus? Neen. We pendelen van huis naar werk en terug. Meer risico om mijn gezin te besmetten. Meer risico om die vieze beestjes mee naar het werk te nemen. Maar toch voer ik mijn job uit, en met plezier. Voor de jongeren, maar ook voor mijn team.”

Ik voel me minder veilig op de werkvloer. Corona kan onzichtbaar besmettelijk zijn. Als kinesist moet ik me nu wel aanpassen en anders werken. De patiënten moeten op hun kamer blijven, dus oefenen in de sportzaal met toestellen lukt niet meer. Maar de mensen hebben ons nu nodig. Het solidariteitsgevoel is groot, ook in het ziekenhuis zelf. Ik hoop dat we na deze crisis allemaal een beetje meer tevreden worden met minder. En dat er extra geïnvesteerd wordt in alle mensen die nu zo hard geholpen hebben.

We weten niet wat er op ons afkomt, dat is angstaanjagend. Onszelf beschermen is cruciaal. We zijn momenteel heel fragiel. We zijn een sterk team en vormen één front. Medewerkers van andere afdelingen worden klaargestoomd om te helpen. En dat betekent echt opnieuw studeren, zowel theorie als praktijk. We moeten hier absoluut lessen uit trekken. Er zijn over het hele land consequente procedures, materiaal en opleidingen nodig. Als we opnieuw een crisis doormaken, moeten we nog beter voorbereid zijn.

Ik doe nu heel veel consultaties per telefoon of de videofunctie van Whatsapp. Het aantal consultaties in mijn praktijk is fel verminderd en dat heeft natuurlijk ook gevolgen voor mijn inkomen. Maar we kunnen voor adviezen een honorarium aanrekenen zonder remgeld voor de patiënt. Ik maak deel uit van een groep regionale kinderartsen die in een daartoe speciaal uitgeruste container zieke kinderen zien. Dit gebeurt in beschermende kledij. We zien om de 20 minuten een andere patiënt en dat 4 uur aan een stuk. Artsen zijn dikwijls solo-spelers, maar nu moeten we meer samenwerken met andere zorgverleners. Deze crisis zorgt ervoor dat er veel meer verbinding is tussen de artsen en dat zou ook na de crisis zo moeten blijven.